Codzienność

Czas nieubłaganie pędzi jak szalony,

u drzwi znów listonosz z listem poleconym.

Przyszedł by zabić chęć do życia i radości,

piętrzące się długi serwuje bez litości.

W szkolnej piwnicy rośnie nakrętek stos,

wciąż mało rąk do przebrania, okrutny to los.

Miały być sprzedane za cenne złotówki,

a tu od skupujących kolejne wymówki.

Ponad nami niebo ubrane w czarne chmury,

modlę się płacząc, nie patrzę go góry.

U nas na ziemi tyle piękna wokół,

marzę by wróciło zdrowie i kojący spokój.

To, co mi rozjaśnia przeklęty mroczny gąszcz,

to świadomość, że jesteś mój skarbie przy mnie wciąż.

Twój coraz częstszy uśmiech i świadomość świata,

sprawia, że moja dusza za życia w niebo wzlata.

Częstsze kroki naprzód i nowe pochwały

nawet wszelkie zło czynią wnet wspaniałym.

Dziękuję Wam bogowie za to, co posiadam,

za każde małe piękno dzięki Wam składam.

Jedyne o co proszę to zdrowie dla mego synka,

wytrzymałość i nadzieję dla mnie, abym była silna.